Wanneer een tweede lichaam wordt gevonden, begint het steeds meer erop te lijken dat Karens familieleden bij de moorden betrokken zijn. Meer dan ooit wordt het een levensgevaarlijke evenwichtsoefening tussen haar privéleven en haar rol bij de politie.

‘Dan dienen andere zintuigelijke waarnemingen zich aan. Een zwakke geur van vocht, het besef dat ze op iets hards ligt. Zonder haar lichaam te durven bewegen, wrijft ze met haar vingertoppen over de ondergrond. Ruw, koud. Een berg? Nee, dit zijn vlakkere, gelijkmatiger, rechthoekige platen. De liggende grafstenen bij Gudheim. Ben ik dood?’

Maria Adolfsson, Stormwaarschuwing

Maria Adolfsson heeft een vlotte schrijfstijl, maar daarnaast beschrijft ze ook erg gedetailleerd. Mede daardoor en doordat er soms ook overbodige informatie wordt genoemd, wordt Stormwaarschuwing een langdradig verhaal. Richting het einde van het verhaal komt er meer spanning in, waardoor het tempo weer in het verhaal toeneemt. Tevens wordt Stormwaarschuwing vertelt vanuit verschillende perspectieven, maar voornamelijk vanuit het perspectief van inspecteur Karen.

Inspecteur Karen heeft de afgelopen jaren voordat ze weer naar Doggerland terugverhuisde veel meegemaakt. Weinig mensen zijn op de hoogte van de gebeurtenissen uit haar verleden. Alleen haar beste vrienden weten wat er toen is gebeurd. Deze gebeurtenissen hebben ook haar karakter gekenmerkt. Desondanks is Karen wel iemand die haar vrienden helpt wanneer het nodig is.

Stormwaarschuwing is een spannend en intrigerend verhaal. Daarnaast weet je vanaf het eerste moment dat een van de eilandbewoners niet de waarheid vertelt. Desondanks is het tot het einde spannend wie de moorden daadwerkelijk heeft gepleegd. Daarnaast ben ik door het einde wel erg benieuwd geworden wat het volgde deel van de serie gaat brengen!

Luitingh-Sijthoff bedankt voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar.

---

---