Terwijl het dodental oploopt, raakt Helen Grace verstrikt in een race tegen de klok. Want de dader is haar steeds een paar stappen voor. Helen heeft geen motief, geen verdachten en geen aanwijzingen. Wat hebben deze slachtoffers met elkaar gemeen? Voor hen kan nu elk telefoontje het laatste zijn, wat wie opneemt is voorgoed verloren.

“Na de duisternis was het tijd om het licht te omarmen.”

M.J. Arlidge, Nog lange niet

Nog lange niet is net zoals de voorgaande delen, geschreven met de kenmerkende, oftewel de vlotte en fijne schrijfstijl van M.J. Arlidge. Daarnaast wordt gedurende het verhaal de spanning langzaam opgebouwd. Mede hierdoor en door de korte hoofdstukken is er een perfect leestempo gecreëerd. Net zoals de voorgaande delen wordt Nog lange niet verteld vanuit meerdere perspectieven, waaronder Helen Grace en de slachtoffers.

Helen Grace ontwikkelt een goede klik met de nieuwe rechercheur, eigenlijk iets meer dan een goede klik. Daarbij merkt Helen op dat ze zich anders voelt dan normaal in die situaties, maar dan ontdekt ze iets over hem dat alles verandert. Ondertussen moet Helen Grace ervoor zorgen dat ze de dader te pakken krijgt, want het dodental blijft maar oplopen.

Nog lange niet is een spannend verhaal, waarbij de dader de slachtoffers belt met de mededeling dat ze nog één uur te leven hebben. Daarnaast verbergen bijna alle slachtoffers iets, waardoor het moeilijk wordt om de dader te vinden. Helaas had ik ditmaal al vrij snel door wie de dader moest zijn. Desondanks bleef ik wel doorlezen, want ik wilde wel weten hoe het verhaal zou eindigen.

---

---